Ο φίλος Αντρέας Γράφει

Δεν απόρησα όταν χρόνια μετά εκείνη η βιτρίνα, θα ήταν γι αυτόν η αρχή μιας μελωδίας, που, σαν τις πρώτες βροχές , πονάνε τα κόκαλα, αλλάζει χρώμα η μοναξιά και από μωβ έρχεται ορμητικά σαν ποτάμι να σε πλημμυρίσει το μαύρο και τίποτα πια δεν σε γεμίζει, παρά μονάχα ο ήχος από τα λάστιχα που γλιστρούν στην βρεγμένη σου καρδιά και σε κάνει να πιστεύεις πως το θέατρο της ζωής μπορεί κάλλιστα να αυτοσχεδιάσει χωρίς να ρωτήσει τι ώρα είναι, τι ημέρα είναι και βεβαίως σε τι κατάσταση θα είσαι όταν εμφανιστεί πλαγιάζοντας σαν γυμνό καλώδιο σ ένα φορτηγό σύννεφα έτοιμα με την πρώτη ευκαιρία να αφήσουν στην πόρτα σου μπροστά τόνους βροχή και εσύ με καλοκαιρινά παπούτσια να προσπαθείς να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται πως μάλλον βούλωσαν πάλι οι αποχετεύσεις ή πως κοιμήθηκες λίγο παραπάνω ένα βράδυ και τώρα που ξύπνησες έχουμε περάσει στον χειμώνα και εκεί που έχεις διώξει όλα τα νερά ακουμπάς κουρασμένος το γυμνό καλώδιο που περίμενε χρόνια τώρα να το χαϊδέψεις και ένα ανεξίτηλο σημάδι να ζωγραφίζεται στην κενή από εικόνες σκέψη σου και με μια δοξαριά να γκρεμίσει τον λαθραίο μετανάστη που είχε χρόνια εγκατασταθεί στο μυαλό σου.