Ο φίλος Αντρέας Γράφει ξανά

-‘’ Σκαρφαλώνω για πρώτη φορά της ζωής το αέναο δέντρο μαζί σου, ηχογραφώ την ανάσα σου , καταγράφω προσεχτικά τις νότες των ματιών σου, γίνομαι ένα με τις θάλασσες των χειλιών σου, κοκκινίζει η πλάση την ομορφιά σου όταν αντικρίζει θεά μου…’’.

-«Τρελό μου αγόρι εσύ…»

-«Κολυμπώ στον ωκεανό της ματιά σου ,σκαλίζω γράμματα στα στήθη σου, αναπνέω απ την πνοή σου…

-«Πάρε με μια μεγάλη αγκαλιά, μια τεράστια αγκαλιά μωρό μου»

Κι έτσι όπως οι χτύποι της καρδιάς τραντάζουν τον ορίζοντα της νύχτας βολτάροντας συχνά στις φωταγωγημένες κλωστές των παραμυθιών, όταν οι φωνές υψώνονται στο παραβάν του γκρεμού τραυλίζοντας από πόθο, υπερπηδώντας κάθε εμπόδιο διαγράφοντας πορεία προς τα χάη, έτσι το μικρό μονοπάτι της θλίψης κερματίστηκε, χνάρι δεν έμεινε να το γνωρίσει ο αέρας, να το μυρίσει ο σκύλος, να το στολίσει η βροχή , να το ρουφήξει η χλόη, να το μαυρίσει ο ουρανός, να το κοιμίσει η μοναξιά.

-« Η αγκαλιά σου με ηρεμεί μωρό μου!»