Το παιχνιδι

Η Ωρα της αληθειας

Δεν ξερω ποιος ειμαι

Μπορω ευκολα να καταλαβω τους αλλους

Μιλαω πολυ

Γελαω και μιλαω πολυ δυνατα

Φοβαμαι το σκοταδι

Αλλαζω συνεχεια γνωμη και πιστευω οτι ειναι καλο

Δεν βλεπω ονειρα οταν κοιμαμε

Αλλα ονειρευομαι ξυπνιος

Κανω θεατρο για να ειμαι αληθινος

Δεν ξερω ακομα γιατι εκανα Μπλοκ

Θελω μονο να ειμαι ελευθερος

Φοβαμε την «σκοτεινη» μου πλευρα

Γελαω σε κηδειες

Με ηρεμουν τα δενδρα

Μισω τις κοινωνικες υποχρεωσεις και τα αντιο.

Μου αρεσει ο ηλιος

Ολες οσες ερωτευτηκα ειχαν «κατι» που δεν μπορω να περιγραψω.

Πιστευω στους Ανθρωπους, οχι στην ηθικη.

Δεν φοβαμαι τις ευθηνες

Παγωνει το ενα μου χερι ενω το αλλο ειναι Καυτο?

Μου αρεσει να ξεπερναω τα ορια

Αλλαζω χαρακτηρα αναλογα με την κατασταση.

Δεν εκφραζω ποτε τα συναισθηματα μου

Πολλες φορες περνω την αντιθετη θεση σε μια συζητηση μονο για να υπαρχει αντιπαραθεση και διαλογος

Ακομα και να μην συμφωνω μαζι σου θα παρω πολλα απο σενα

Ονειρευομουν να παω στο Περου

Ωσπου σκεφτηκα οτι «αντε και πηγα, και μετα τι;»

Ονειρευομαι να κανω ερευνα στον Αμαζονιο.